Nasza historia z kacholkiem - Monika, Michał i Marcel

Dziś wpis gościnny.
Opis historii kolejnej kaskowej Mamy i jej synka Marcelka. Kochana dzięki TAKIM rodzicom informacje idą dalej w świat!!!


"Zacznę może od tego, że mieszkamy w Irlandii...a to ma pewne znaczenie w naszej historii.
Otóż, podejście tutaj do dzieci i ludzi jest trochę inne niż w Polsce. Wszystkie dzieci są kochane i akceptowane..nie ma tutaj takiego nacisku na leczenie pewnych chorób i zapobieganie im jak w Polsce. Po prostu tak musi być.  Marcel urodził się tutaj i od początku zauważyliśmy, że Jego główka nie jest ok, ale wiadomo, żadna główka noworodka nie jest idealna. Układanie na boku nic nie dało. Poza tym, synek rozwijał się w błyskawicznym tempie, więc nie podejrzewaliśmy że to może być coś poważnego. Przy pierwszej wizycie w Polsce, kiedy mały miał 3,5 m-ca, podczas kompleksowych badań, na pytanie o kształt główki (ordynator oddziału dziecięcego) odpowiedział, żeby dawać mniej witaminy D3 i że będzie dobrze.

Po dwóch-trzech miesiącach nie było dobrze, więc zaczęłam szukać w necie informacji. I tak po kolei trafiałam na coraz gorsze wiadomości...łącznie z opisem operacji...zmroziło mnie. Na szczęście jednak, natrafiłam też na ten blog i podobny `kaskowej mamy`.
Przeczytałam wszystko i zgodnie z opisem, wysłaliśmy opis i zdjęcia Marcela mailem do Cranioform w Berlinie.
Odpowiedź przyszła bardzo szybko. Dostaliśmy wstępny termin na 24 września ( wtedy znów mieliśmy być w Polsce) ale z zaznaczeniem, że lepiej by było gdybyśmy pojawili się wcześniej. Tydzień później byliśmy już w Berlinie. Marcel miał wtedy prawie 7,5 m-ca.
Po badaniu okazało się że jest asymetria 1,4cm, ale lekarz stwierdził, że pomiary wyszły lepiej niż się spodziewał, bo gołym okiem patrząc postawiłby na więcej.
I tak od 11 września nasze Słonko nosi `kacholik`.

W klinice zaraz po założeniu kasku

Cieszymy się, że w porę udało nam się zareagować, że z czystym sumieniem będziemy mogli patrzeć w lustro. Najbardziej bałabym się pytania mojego dziecka..`mamo, dlaczego ja mam krzywą główkę, a inne dzieci nie... i czy nie widzieliśmy tego..??
Nie będę opisywać dokładnie naszego pobytu w Berlinie, bo jest on bardzo podobny do innych. Apartament na Brüsseler Straße, po za tym Zoo-polecamy, i trochę `atrakcji`. Gdyby ktoś potrzebował taksówki w Berlinie to dostaliśmy namiar na przesympatycznego Polaka, którego mogę z czystym sumieniem polecić :) Miło spotkać kogoś takiego, zwłaszcza jeśli potrzebuje się czyjejś pomocy :)

Kacholik nie przeszkadzał nawet pierwszego dnia - co potwierdza uśmiech Marcelka

Pierwszy tydzień

Chciałabym jednak napisać o czymś innym...
Nie wiem, dlaczego w XXI wieku polscy lekarze są zacofani pod tym względem..???
Tylu Polaków przyjeżdża do Berlina, bo to jedyna pomoc jaką mogą otrzymać. Często nawet rodzina jest zdania, że po co to??? Spotkaliśmy bardzo sympatyczne małżeństwo w Berlinie które miało też taki problem. Zero wsparcia ze strony bliskich. Ja też niedawno byłam w Polsce i też usłyszałam, że to było niepotrzebne, bo w sieci można znaleźć skrajne przypadki...że wyolbrzymiam ten problem...nieważne że pomiary wyszły na 1,4 !!!! Może nie jest to duża asymetria, ale dla mnie wystarczająca aby działać.

Po za tym...Polska...a właściwie ludzie. Podczas prawie 2 tygodniowego urlopu (byłam sama z Marcelem) tylko jedna pani zapytała, o co chodzi z tym kaskiem. Reszta ludzi których spotykałam (przemieszczałam się między Pomorzem a Centralną Polską) bezczelnie wlepiała wzrok. Ja rozumiem że to coś nowego, dziwnego, ale gdyby moje dziecko było tego świadome, to pewnie czuło by się nieswojo.. :/ a przecież wystarczy zapytać, bo im więcej uświadomionych dorosłych, tym więcej szczęśliwych dzieciaczków. Nawet raz na ryneczku, pani prawie mnie odsunęła od wózka, żeby lepiej się przyjrzeć.. I te komentarze..nie mam o tym pojęcia ale wcisnę swoje `pięć groszy`. Teraz, kiedy minęło trochę czasu, uodporniłam się już na te spojrzenia. Na szczęście zdarzają się też fajni, pozytywni ludzie, którzy nam dopingują i wspierają.
Pomimo wszystko, nawet przez chwilę nie zwątpiliśmy w słuszność naszego działania. Te kilka miesięcy minie bardzo szybko, a szczęście naszego synka będzie najlepszą nagrodą :)
Dowodem jest choćby pierwsza kontrolna wizyta po dwóch miesiącach...na której okazało się, ze zostały 4mm!! Jesteśmy bardzo szczęśliwi. I znów spotkaliśmy naprawdę przesympatycznych ludzi, także Rodaków. I mogę powiedzieć tylko, że znów się okazało że dzięki temu blogowi kolejne Istotki mają szansę na normalne życie. Nawet nasza pielęgniarka która jest Irlandką, zainteresowała się tematem i może dzięki nam, też pomoże jakiemuś maluszkowi.
Następną wizytę Marcel ma w lutym :) Oby ostatnią, ale nawet jeśli nie, to polubiliśmy te `wyprawy` do Berlina i z przyjemnością tam jeździmy.

To już trzeci miesiąc  - a Marcel jeszcze bardziej uśmiechnięty

Dziękujemy za wszystkie informacje. Życzymy dużo zdrówka całej Twojej Rodzince.

Buziaki też dla wszystkich `kaskowych` Rodzin. Życzymy wszystkim wytrwałości.

Monika, Michał i `zakaskowany`Marcel.



Moniko bardzo dziękuję Ci za ten wpis.